«شاهنامه» برای بسیاری از ایرانیان، نماد فرهنگ و زبان فارسی است. شاهنامه‌خوانی عمری طولانی در میان خانواده‌ها در ایران دارد و از روزگار قدیم توسط بزرگان خانواده در شب‌های بلند سال در زمستان خوانده شده است. کودکان بسیاری حتی پیش از آغاز سال‌های دبستان و سوادآموزی، اشعار فردوسی را از بر کرده و به تقلید از پدر و مادر و پدربزرگ و مادر بزرگ، در جمع دوست و آشنا افسانه‌های کهن بزم و رزم را به آهنگ خوانده‌اند.
«ساقی عقیلی» یکی از آن‌ها است؛ زن نقال و بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون که با همت عالی و بلندش موفق شد در سال ۱۳۹۰ هنر نقالی را به یکی از هنرهای جهانی ثبت شده به نام ایران در یونسکو اضافه کند.
او که حالا ساکن تورنتو کاناداست به «ایران‌وایر» می‌گوید: «خیلی کوچک بودم، آن‌قدر که یادم هست وقت بازگشت از نقالی‌هایی که در قهوه‌خانه مشهور محله کودکی‌ام، شهرری برگزار می‌شد، روی شانه پدرم به خواب رفته بودم. پدرم دوست مرشدی داشت که به‌نام بود. می‌آمد خانه و می‌گفت امشب نقل رستم و سهراب است یا نقل سیاوش، یا نقل افراسیاب... از بین خواهر و برادرها فقط من بودم که به دنبال او راه می‌افتادم.
می‌گوید خانواده همراهی داشته است که در رسیدن به جایگاه امروزش همیشه پشتوانه او بوده‌اند: «من همیشه حمایت شده‌ام. یادم هست به پدرم می‌گفتم این‌جا توی این نقل، مرشد باید این‌کار را می‌کرد. او مهربانانه به من می‌گفت خب باباجان شما خودت وقتی خواستی این را اجرا کنی، این‌کار را بکن.»
ساقی عقیلی، مدرس دانشگاه و پژوهش‌گر نمایش‌های سنتی است. او پرده‌خوانی را در محضر «داوود فتحعلی بیگی»، بازیگر و رییس «کانون نمایش‌های سنتی ایران» آموخته و در بسیاری از منابع، به عنوان نخستین زن نقال ایران از او یاد شده است.
No comments:
Post a Comment