هیچ وقت فراموش نمی‌کنم زمانی که در زندان فهمیدم ماموران با مراجعه به گالری نمایشگاه نقاشی و آثار هنری خیریه – برای نجات نوجوانان در معرض اعدام – تابلوی نقاشی مهراوه را بیرون کشیده و از مسئول گالری خواسته‌اند از نمایش آن خودداری کنند؛ چقدر خشمگین بودم. علت این کار، خود نقاشی نبود، تاکیدی بود بر این که خانواده‌های زندانیان سیاسی نیز از تعدی و تجاوز حکومت مصون نیستند. البته پیش از آن دوبار او را ممنوع الخروج کرده بودند. یک بار در ۱۱ سالگی و بار دوم در ۱۷ سالگی. بنابراین ما با طعم زهرآگین مجازات خانوادگی آشناییم.
احساس خشم و نگرانی محمد نوریزاد را کاملا درک می‌کنیم و در اعتراض به حق‌اش بابت بازداشت و صدور حکم غیابی زندان برای فرزند بی‌گناهش، علی نوریزاد همراه او هستیم که خود قربانی مسلم نقض حقوق بشر، بابت نوشتن یک نامه بازداشت و زیر شدیدترین فشارهاهستند.
رضا خندان ۱۵ اردیبهشت ۹۹
No comments:
Post a Comment